Natuurlijk gun je de wereld meer idealisten. Maar waarom je niet aansluiten bij een bestaande ngo? Waarom per se zelf een ngo beginnen? Rosa Parks en Thomas Clarkson opereerden ook niet solo? Misschien is dat tekenend voor de generatie voor wie Bregman schrijft. Wie zich ergens bij aansluit, sluit achteraan aan, redelijk anoniem. Wie zelf iets begint is meteen de hoofdrolspeler. Het is, onuitgesproken, waarschijnlijk Bregmans slimste inzicht: dat mensen tot activisme te verleiden zijn als je op hun narcisme inspeelt. >>>
Het is makkelijk om cynisch te doen over Morele ambitie, het nieuwe boek van historicus Rutger Bregman. Te makkelijk? >>>
Het probleem met Bregmans boek is niet zijn oproep zelf, maar de beperkte invulling ervan. Als voorbeelden van mensen met morele ambitie noemt hij slechts activisten, uitvinders en filantropen, en geen douanemedewerkers of ambtenaren. Hij schrijft over „eenzame strijders” met „heldenverhalen”. Mensen in essentiële beroepen zoals leraren en brandweermannen noemt hij slechts één keer, in het eerste hoofdstuk: „Dat zijn de sterke schouders die het land overeind houden, en zij hebben geen preek over morele ambitie nodig.” Maar hoewel hij deze mensen waardeert, weet hij ze verder geen plek te geven in z’n verhaal. Integendeel: met dédain schrijft hij over mensen in een doorsnee baan die gewoon hun leventje leiden. >>>